Działaj lokalnie - daj radość jakiemuś dziecku :)

zdjęcie ze strony rapgenius.com

8:07 - dzwonek do drzwi.
Uchyliłam oko i rzuciłam soczystą zapowiedzią czyjejś śmierci...

- mamo! jakiś pan stoi za drzwiami i o Ciebie pyta! - zameldowało dziecię.

Ponieważ byłam już w trakcie naciągania na grzbiet czegoś [mordowanie nago w taką zimnicę to -3 do przyjemności tegoż czynu], dotarłam do przedsionka dosyć szybko, i z zapowiedzią apokalipsy na twarzy, otworzyłam.
Na zewnątrz zobaczyłam swoje totalne przeciwieństwo. po 1. facet, po 2. przytomny i kompletnie ubrany, po 3. z twarzą jaśniejącą uśmiechem tak pełnym szczęścia, że aż pojawiła mi się przed oczyma groteska ewentualnych następnych paru minut, kiedy to uśmiechałby się tak nadal będąc rozszarpywanym na strzępy przez niewyspaną furiatkę. Szczęśliwych ludzi kijowo się zabija, nie ma tego efektu dramatyzmu, łez... sami wiecie..


- pamięta mnie pani? ja od rowerów. przepraszam, że obudziłem, ale przyszedłem zaprosić panie w niedzielę na rynek o 10:30, będziemy dawać dzieciakom rowery i będzie fajnie, a na te wasze znaleźliśmy świetnych bliźniaków. zapraszam serdecznie!...

Zaspany mózg zaczął powoli łączyć fakty. Jak parę tygodni temu znalazłyśmy ogłoszenie, zadzwoniłyśmy, przekazałyśmy za małe rowery Młodych na pewną fajną akcję pro-dzieciakową... I jakoś tak mordercze myśli uleciały, uśmiech wykwitł i na moim licu, i miło się tak zrobiło, że człowiek osobiście przyjechał nas zaprosić na uroczystość, mimo że, w dbałości o komfort dzieci, darowizny są anonimowe... A my wspomniałyśmy po prostu mimochodem, że chętnie staniemy gdzieś w tłumie, by zobaczyć radość obdarowanych, pokażemy Młodym, ile przyjemności daje dawanie, zwłaszcza dzieciakom z marzeniami, którym się nie poszczęściło na tyle, by rodzice mieli możliwości, i zapytałyśmy gdzie będzie jakieś ogłoszenie o tym...

Uwielbiam małe miasteczka!!! :)
I chrzanić anonimowe puszki, wielkie sprawy, wielkie akcje... Owszem, są potrzebne i dobre, i dobrze, że są, ale nawet gdybym i dziesięć tysięcy dolarów wrzuciła do medialnej fundacji, gdyby mi za to przybili złota tabliczkę na czole, nie poczułabym nawet ułamka tej przyjemności, której doświadczyłam właśnie, dostając osobiste zaproszenie na uroczystość, gdzie anonimowo skryte w tłumie będziemy mogły zobaczyć radość tych młodziaków, którzy dostaną coś, co nie jest im niezbędne do życia, ale spełni jakieś ich małe marzenia i da dziecięcą radość. 
Nie zrozumcie mnie źle, proszę, ja wiem, że podstawowe do życia rzeczy są cholernie ważne i kiedy ktoś jest głodny, nie zapełni brzucha rowerem. Ale kiedy widzę te wszystkie apele o pomoc, ogarnia mnie smutek i złość. Dlatego, że to dziecko jest głodne, że brak leczenia często zabija... Jestem wściekła na to, że ten świat jest podły i niesprawiedliwy, że to jest coś tylko na krótką chwilę, a do tego dorośli i rząd powinni mu to zapewnić nie musząc licząc na obcych ludzi.
 Natomiast nasz rząd korzysta z tego, że nie musi, bo ludzie wszystko za niego załatwią.

Kiedy natomiast mogę spełnić dziecięcą fanaberię, dać coś zbędnego w teorii, ale istotnego dla jego DZIECIŃSTWA, zabawę i chwilę taką, którą być może zachowa we wspomnieniach jako radość - wtedy cieszę się razem z nim. Daje mi to nieziemską radość, czystą od współczucia, żalu, poczucia bezsilności nad resztą losu tego dzieciaka.

zdjęcie ze strony http://content.time.com/time/specials/

Może uznacie, że jestem płytka, że nie wiem co to w życiu priorytety. Ale w zalewie biedy, cierpienia i wołania o pomoc zewsząd, świadomie odwracam wzrok, nie lajkuję i nie udostępniam każdego obrazka z podpisem "jak nie udostępnisz to jesteś okropną osobą"
[swoją drogą kłuci mi się hasełko "lubię to" z czymś tragicznym w "lubianej" treści. czyli podoba mi się czyjaś tragedia? ]

A uprzedzając posądzenia, że jestem bez serca, bo nie wiem, co to znaczy bieda.
WIEM, co to brak pieniędzy. Coby nie było.

Nie jestem panienką z bogatego domu. Mam za sobą i takie czasy, kiedy nie miałam za co kupić zwykłego chleba w biedronce. Kiedy musiałam odesłać swoje małe dzieci do babci na parę tygodni, za pożyczone pieniądze, żeby nie były DOSŁOWNIE głodne, i wyłam, nie, nie płakałam, ja wyłam, skręcając się z tęsknoty za nimi i głodu zarazem.
Do dziś mam w sobie olbrzymią wdzięczność za znajomych, którzy w tamtych momentach uszanowali moją godność, i lawirowali w taki sposób, byśmy coś zjadły, a jednocześnie wszyscy udawali, że nie wiedzą, jak wielką przysługę robią zapraszając na gar młodej kapusty czy "zostawiając" wielką pizzę na naszym stole "bo sobie dziewczyna przypomniała w trakcie pierwszego kawałka o diecie".
Pamiętam ból upokorzenia, bijący w każdą pojedynczą komórkę mojego ciała, kiedy poszłam do zakonu Św. Alberta, a przemiły zakonnik wręczył mi zgrzewkę mleka, zgrzewkę mąki i pudło makaronu z darów unijnych. Paczkę tego makaronu mam do dziś. 
Pamiętam, jak zgięłam kark i poszłam do opieki społecznej, gdzie zadufana baba oświadczyła mi, że skoro mam zasądzone wysokie alimenty na dzieci, to mam jej głowy nie zawracać, mimo, że ich nie dostaję od dawna. Mam zgłosić się do komornika, i nieważne, że komornik nic nie zrobi, skoro delikwent-tatuś przynosi co parę tygodni jakąś stówkę czy dwie, by do windykacji nie trafić. Poszłam tam poprosić o jednorazową pomoc, choćby o obiady w szkole dla dzieci. Usłyszałam, że mam sprzedać wszystko co jeszcze posiadam, pozbyć się zwierzów [nawet myszoskoczków!], zamknąć firmę, która miała chwilową czkawkę [nie generowała zbytnich strat, ale też nie dawała żadnych zysków akurat], zostawić swoją Połówkę i udać się do domu samotnej matki, wtedy tam dostanę może pomoc, a póki co, to oni mogą mi przysłać kontrolę, czy nie odebrać mi dzieci.
Tak. Otrzymałam wtedy dosadną lekcję, by nigdy więcej nie pokazać nikomu, że jest źle.

To tylko parę z wielu takich sytuacji. Nasze życie było jak cholerny rollercaster. Nawet teraz, to pisząc mam mokre policzki i zaciśnięte wszystko od gardła po żołądek.

Na dziś to jest przeszłość. Zatrzaśnięta za grubymi wrotami i tylko jeszcze gdzieś z tyłu strach wrzeszczy jak opętany "nie pisz tego! nie zapesz!".
Dziś mogę powiedzieć, że tamte czasy zostały daleko za nami, wypychane ze wspomnień, kiedy tylko próbują się wychylić, mignąć w świadomości. A robią to za każdym razem, kiedy widzę kolejny łańcuszek "pomóż", zdjęcie smutnej buzi z podpisem "nakarm" czy spot z brudnymi dzieciakami w dziurawych butach [czemu one są brudne? bieda nie równa się błotu na twarzy!] .

Ale wiecie co? Pamiętam jeszcze jedno. Dwa rowery, które Młode dostały w prezencie kiedyś wcześniej. Nikt ich nie chciał odkupić, więc stały sobie w kącie kpiąc z naszej sytuacji swoim soczystym błękitem i markowym napisem na ramie. Więc wytargiwałyśmy je na dwór, i wsadzałyśmy na nie dzieciaki, a one roześmiane jeździły wokół, i na ich buźkach była ta wielka dziecięca radość. Niewinna, nieświadoma, taka 'tu i teraz'.

 I dlatego być może, moje postrzeganie świata i priorytety są tak "zwichrowane", ale cholernie się cieszę, że po tych wszystkich latach bicykle trafią do innych dzieciaków, dzięki akcji zorganizowanej w naszym miasteczku.
 W termiach WOŚP nie wychodzę z domu, coby uniknąć zażenowania, nieodmiennie towarzyszącemu mi, kiedy za parę złotych wepchniętych do puszki, ktoś próbuje przyklejać mi na kurtce czerwony znaczek "wygrzebała coś z portfela, niech się poczuje jak wielki filantrop i pokaże światu że para się dobroczynnością". Nie. Za to bez ani sekundy zastanowienia złapałam za telefon, kiedy znalazłyśmy ogłoszenie o zbiórce rowerów.

Rowery. Male i duże, stare, rozklekotane, niepotrzebne. Zebrane, naprawione i przekazane do małych pasjonatów cyklingu, którzy naprawdę chcą jeździć. Do tego regularne zajęcia rowerowe, rajdy, promowanie zasad bezpieczeństwa na drodze oraz zdrowego transportowania się ;) .
I czysta przyjemność wpierania takich akcji.
Poprosimy takich więcej! 

I oby jak najwięcej było ludzi z pasją, jak nasz dzisiejszy poranny gość, którzy nie zbierają pieniędzy, tylko "rzeczy do życia wcale nie niezbędne". Na dziecięce radosne chwile, na zabawę, zapomnienie, radość i wspomnienia.
Bez wielkiego medialnego rozgłosu na cały kraj, bez sztabu marketingowców, bez spotów z płaczącymi, smutnymi maluchami.
Po prostu. Małe święto dla grupy dzieciaków zorganizowane przez ludzi, którzy pamiętają o tym, że nawet kiedy jest ciężko, to dzieci mają do życia inne podejście, a ich potrzeby są często zgoła inne niż pieniądze...

A gdyby do tego ludzie pomagali lokalnie, realnie wokół siebie, a nie tylko w tych wielkich ogólnopolskich akcjach raz do roku; gdyby taka pomoc opierała się nie tylko o pieniądze, ale również o inne rzeczy i wartości, to może znieczulica społeczna nie byłaby taka duża, sieć nie byłaby zaspamowana kolejnymi smutnymi obrazkami, a biedy i tragedii byłoby dużo mniej.

Rozejrzyjcie się dookoła. Może w Waszej okolicy też ktoś właśnie zbiera rowery? Popytajcie znajomych, prawie na 100% znają kogoś, komu przydadzą się ubrania dla dziecka w dobrym stanie, albo własnej roboty przetwory, których macie w nadmiarze? A może kogoś nie stać na to, by upiec swojej pociesze na urodziny tort? Albo Wasze dzieci mogą wesprzeć jakieś akcje organizowane w szkołach, na przykład darmowymi korepetycjami dla młodszych kolegów, tudzież kanapkami na "Nie karm śmietnika drugim śniadaniem"?

Małe radości, lokalne działania, mogą dać więcej radości ludziom wokół, niż niejeden bogacz dużym czekiem.

zdjęcie ze strony www.huffingtonpost.com

Cholera Naczelna

ps.: a teraz zobaczymy, jak moje kontrowersyjne poglądy sprawią, że liczniki poszybują mi w dół ;)
 natomiast dla kontrastu następna notka będzie zakupowa ;)